මගේ හොදම යාලුවෙක් හිටිය ඉස්කෝලෙ යන කාලෙ.අහිංසක දක්ෂ ලමෙක්.අපි දෙන්නටම ඒ හැටි ආර්ථික හැකියාවක් බල නොපෑව ඒ කාලෙ අපි වැඩිමණක් හොද යාලුවො වෙන්න හේතු උනේ සීටීබී එකෙන් දුන්නු සීසන් ටිකට් එක.(කවුරු උනත් ඒ සංකල්පය ඇති කරපු උත්තමය නිවන් දකින්න ඕනි) අපි හැමදාම උදේ පාන්දරින්ම ස්ටෑන්ඩ් එකට ඇවිත් සීටීබී එකක් එනකන් කයියක් ගහපු අය.මේ යාලුවට තිබූණ හරි අපූරු ආදර කතාවක්.බොහොම සීමා සහිත පිරිසක් විතරක් දැනන් ඉදපු.කාලයක් පෙරුම් පුරල මේ යාලුව තමන්ගෙ හිත ගිය ගෑනු ලමයගෙන් ආදර කතාවට අවසර පතනව.නමුත් ආසනාවකට ඇගේ හිත මේ යාලුවගෙ පැත්තට නැමෙන්නෙ නෑ.ඔහු තව වතාවක් උත්සාහ කරල බැලුවත් පිලිතුර ඒකමයි.පස්සෙ ඔහු නිහඩ වෙනව.නමුත් තමන්ගෙ බිදුනු සිහිනය අමතක කරන්න ඔහුට පුලුවන්කමක් ලැබෙන්නෙ නෑ.ඒ වෙනුවෙන් ඔහු තෝරා ගන්නෙ නිහඩ අපූරු ක්‍රමයක්.ඔහු එදා ඉදන් අද දක්වාම ලියන්නට පාවිච්චි කරන්නෙ කලු පාට පෑන්.කිසිම තත්වයක් නිසා ඒක වෙනස් කරන්නට ඔහු උත්සාහ කරන්නෙ නෑ.
මිනිස්සු තමන්ගෙ ජීවිතේ නොයෙක් දුක්ඛ දෝමනස්සයන් සමනය කරගන්න පාවිච්චි කරන්නෙ පුදුම උපක්‍රම.සමහරු බීමට ඇබ්බැහි වෙනව.තවත් සමහරු සිය දිවි හානි කරගන්න පවා පෙළඹෙනව.ජීවිත!!!
අලුත් ඇරඹුමක් වෙනුවෙන් දින ගණින මමත් හරියට ඒ වගේ.මේ තියෙන පරිසරය වෙනස් කරගන්නට හිත තවම සූදානම් නෑ.දරා ගන්නට උපක්‍රම හොයාගෙන අනාගතයට යන්නට ඕනි.
ගෙන්දගම් පොළව, ආයුබෝවන් උඹට.කවදාම හරි දවසක සමුගන්නකන්.දුවන් එන්නට මේ කොදෙව්වට!
No comments:
Post a Comment