ආයෙමත් ලංකාවෙ සහල් මිල රුපියල් සියය පැන්නුවා.කුඹුරු වල ගොයම් කැපෙන කාලෙ වෙලත් සහල් මිල පාලනයකට ලක් කරන්න රජයට හැකියාවක් නැතුව ගිහින්.
මේක තනිකරම මාෆියාවක්.ප්‍රධාන පෙලේ පුද්ගලික සමාගම් දෙක තුනක් එකතු වෙලා සමස්ත පුරවැසියාගෙම ආහාර සපුරා ගැනීම කියන මූලික මිනිස් අයිතිවාසිකම අභියෝගයකට ලක් කරන්න පටන් අරන්..මේ කරුණු කාරණා යම් තාක් දුරකටවත් කළමණාකරණය කරගන්න රජය අසමත් වෙලා.තවමත්, මහාපරිමාණ නොවන සාමාන්‍ය වී ගොවියා වගාවේ මුල් අදියරේ ඉදන් අස්වැන්න නෙලීම දක්වා වෙන කාලයෙදි විදින ආර්තික අපහසුතා වලට විසදුම් නෑ.ඉතිං, මුදලාලිලා කියන මිලකට තමන්ගේ ණය තුරුස් වල හිලව්වට වී දෙනවා ඇරෙන්න ඒ මිනිස්සුන්ට වෙන කරන්න දෙයක් නෑ..
මේ වෙලාවෙදි ගොවියන් හැටියට ඒ අය සැලකිය යුතු වැඩි මුදලකට තමන්ගෙ අස්වැන්න විකුණා ගනිමින් ඉන්නවා.නමුත් ඒක පාරිභෝගිකයන්ට සුභ ආරංචියක් නෙවෙයි.ගොවියාත් පාරිභෝගිකයාත් ආරක්ශා කරගන්න නම් රජයේ යාන්ත්‍රණය මීට වඩා දැවැන්තව මැදිහත් වෙන එක අත්‍යාවශ්‍යයි.
ආහාර ද්‍රව්‍ය වල මිල පාලනය ගැන ඍජුව රටට වගකියන පාරිභෝගික අධිකාරිය මීක් නැත.වී මිලට ගන්නට රජයේ පාර්ශවයෙන් ඉදිරිපත් වන වී අලෙවි මණ්ඩලය තරගකාරී මට්ටමක නැත.ඉතිං ප්‍රශ්නය උඩු දුවද්දී රජය කරන්නේ දිස්ත්‍රික් ලේකම් ලා සහ හමුදා නිලදාරීන් යොදවා හුදකලා තැන් කීපයකින් වී මිලදී ගැනීමයි.අවශයයි කියලා හිතුනොත් සහල් ආනයනය කිරීමයි...
ප්‍රශ්නය හැමදාම එකම තැන තියෙන්නේ එනිසාය...
ලංකාව පුරාවටම ගොවිජන කාර්‍යාල පිහිටුවා ඇත.සෑම ග්‍රාම නිලධාරී වසමකටම වගා නිලධාරියෙක් ඇත.අතහැර දමා ඇති දැවැන්ත වී මෝල් ඇත.වී අලෙවි මණ්ඩලය සතුව යම්තාක් දුරට ගබඩා පහසුකම් ඇත.මේ යාන්ත්‍රණය භාවිතා කර වී මිලට ගෙන සතොස හරහා මහජනතාව වෙත ලගා කල හැක.නමුත් ප්‍රශ්නය එතැනින් අවසන් වන්නේ නැත.
අත්‍යවශ්‍ය ද්‍රව්‍ය රජයේ සහතික මිලට මහජනතාව වෙත ගෙන යෑමට නම් රාජ්‍ය මැදිහත්වීම සහිතව සමූපාකාර පද්ධතිය නැවත මුලුමනින්ම ගොඩනැගිය යුතුව ඇත.ගොවියන්ට අවශ්‍ය ණය මුදල් ග්‍රාමීය බැංකු හරහා සහන පොලියට නිකුත් කර ඔවුන් විසින් ලබා දෙන අස්වැන්නෙන් ණය පියවා ගැනීමේ ක්‍රමයක් ඇති කල යුතුය.. අවශ්‍ය සමූපාකාර සමිති වෙත ප්‍රාග්ධනය සපයා ගැනීමට හෝ වී මෝල් ඇති කිරීම වෙනුවෙන් රජයෙන් යම් මුදලක් නැවත ගෙවීමේ පදනම මත නිකුත් කල හැක.
එසේ නොමැතිව පැලැස්තර ක්‍රම මගින් ප්‍රශ්න විසදන්නට යෑමෙන් සිදු වන්නේ ගොවියාට නිසි මිලක් නොලැබීමත් පාරිභෝගිකයන්ට අධික මිලක් දරන්නට සිදුවීමත් පමණි.