පාසල් බිම සොහොන් ගෙයක් මෙන් නිහඩය.එකා දෙන්නා තැනින් තැනට වී පොත් පෙරලමින් පාඩම් කරනු පෙනේ.යහලුවෙකුගෙන් පොතක් ඉල්ලා ගත් මා විභාගය ඇරඹෙන තුරු නොතේරෙන සමීකරණ හා සූත්‍ර සමග අතරමං වුනෙමි.
විභාගය පැවති දින කීපයම එක වාගේය.හරි හැටි කෑමක් බීමක් නොගෙන එක දිගට පාඩම් කලද ප්‍රශ්න පත්‍ර සමග ගනු දෙනුව මට මහත් අභියෝගයක් විය.දැන් ඉතිං කල හැක්කක් නැත.දෙවැනි වතාවේ මෙවැන්නක් සිදු නොවන්නට කටයුතු කරන බව මා මටම සපථ කර ගත්තේ විභාග ශාලාවේදීමය.මට ඇති ලොකුම ප්‍රශ්නය අනේක විද දුක් විදිමින් අම්මාත් තාත්තාත් මා වෙනුවෙන් විය පැහැදැම් කල මුදල් ගගට කැපූ ඉණි බව දැන ගත් විට ඔවුන් ට මුහුණ දීමයි.මං මහා අපරාධකාරයකු බව මට හැගේ.
අවසානයට යෙදුනු ප්‍රශ්න පත්‍රයටත් පිලිතුරු ලියූ අප විභාග ශාලාවෙන් පිටතට ආවේ තාව කාලිකව හෝ ලැබුණු සහනය ගැන උදම් වෙමිනි.මේ පාසල් නිල ඇදුමෙන් සැරසී ජීවිතයේ සුන්දරතම මතක පිරි ආදරණීය පාසලට එන අවසාන දිනයයි.අප සියල්ලන්ටම පාසල හැරදා යන්නට නොහැකි සෙයක් දැනේ.අදින් පසු සමහර මිතුරන් යලි කෙදිනක දකී දැයි දන්නෙ නැත.වෙනදා විශේෂත්වයක් නොදුටු පාසල් ගොඩනැගිලි අද පෙනෙන්නේ අපගේ නික්ම යාමට සොවින් මුහුණු අදුරු කරගෙන ආකාරයකි.සහෝදර සහෝදරියන් ලෙස ලගින් සිටි බොහෝ දෙනෙකුගේ දෑසට කදුලු නැගී ඇත.පාසල් ජීවිතයේ අවසාන දිනය ඉක්මණින් අවසන් කිරීමට අප කිසිවෙකුටත් අවැසි නොවීය.
මිතුරන් ට සුභ පතමින් සමරු සටහන් ලබා ගනිමින් පාසල පුරා ඇවිද ගිය මට අඹ ගස් වෙනට වී කතා බස් කරමින් සිටි යෙහෙලියන් පිරිසක් මුණ ගැසුනි.පාසලෙන් නික්මේනට කලියෙන් ඔවුන්ටද සුභ පැතීමේ අදහසින් මා ඔවුන් වෙත ගියෙමි.උසස් පෙල සදහා වෙන වෙන විශයන් හැදෑරුවද එතැන නිශානි, සකුන්තලා,රන්දී,ඉනිදු ඇතුලු පිරිසක් විය.
මොකෝ තවම උඹල ගෙවල් වලට නොගියෙ?
අද නම් යන්න බෑ වගේ... සකුන්තලා හඩන්නට ආසන්නය
ඉතිං නිශානි මොකෝ කරන්නෙ ඉස්සරහට... එකපාරෙන් ගොඩ යන්න පුලුවන් වගෙද...මාතෘකාව වෙනස් කරන්නට මං නිශානි වෙත හැරුණි
මොන ගොඩ යෑම්ද රොෂාන් .... මං මේ ආයෙ පාරක් කරන්න ලෑස්ති වෙනවා..ඔයා නම් ඉතිං ගොඩ නේද?
හම්මේ තමයි... කැම්පස් පාටි එක දෙන දවසට උඹ අනිවා වරෙන් ආ... මගේ තරම දන්නේ මම පමණකි
ඒක නෙවෙයි.. අන්න කොල්ලො සෙට් එකත් යන්න හදන්නෙ.. යමං... මම නැගී සිටියෙමි
ඉතිං...ආයෙ කවද කොහොම හම්බවෙයි ද දන්නෙ නෑ.. කොහොම උනත් දැක්ක තැනකදි කතා කරල පලයල්ල. හරී!
මගේ වදන් අඩන්නට සිටි ඇස් වලට ඇගිල්ලෙන ඇන්නා විය.අත් ලේන්සු වලින් පිසදමන්නට කලියෙන් යෙහෙලියන්ගේ දෑස් වල නැගුනු කදුලු කැටි මං දැක්කෙමි.මිතුරන් වෙත යන්නට කලියෙන් ඒ සියල්ලන්ට මා සමු දුන්නෙමි.
පාසල් පංති කාමර පෙලත් ගේට්ටුවත් අතර දුර ගෙවා දමන්නට අපට අඩ පැයක්වත් යන්නට ඇත.නවතිමින්,සිනා සෙමින්,අඩමින්, වැලද ගනිමින් අප ඒ දුර ගමන් කලෙමු.පාසලෙන් පිට වන්නට පා එසවෙන්නේ මන්දගාමී ලෙසිනි.පාසලෙන් බස් නැවතුම් පලට පැමිණි අප එතැනද පැයකට වඩා කාලයක් ගත කලෙමු.නැවතත් නැවත නැවතත් සියලු දෙනා වැලද ගනිමින් අප සමුගත්තෙමු.නිවසට යෑමට බස් රථයට නැගුනත් මිතුරන් හැර දමා යාමට සිත් නොවේ.ජීවිත කාලය පුරාවට හරි හම්බ කල ගත් එකම ධනය ඒ මිතුරු කැලයි.
******
විභාගය අවසන් වී ගෙවුනු පලමු සතිය තුල හොද හැටි නිදා ගත්තෙමි.දෙවැනි සතිය ඇරඹෙත්ම උසස් පෙල පුණරීක්ෂණ පංති ආරම්භ වන බව දැනගන්නට ලැබුණත් ඒවාට සහභාගී වෙන්නට අම්මාගෙන් මුදල් ඉල්ලීමට තරම් සිතට ධෛර්යයක් නොවීය.කෙසේ වෙතත් සමත් වීම සදහා අනිවාර්යයයෙන්ම නැවත වරක් විභාගය ට පෙනී සිටිය යුතු බව මා අවබෝධයෙන් දැන සිටියෙමි.එනිසා අනාගතයේදී ප්‍ර යෝජනය වනු ඇතැයි සිතා නිවස අවට එළවලු වගාවක් ඇති කලෙමි.ඉඩ ලැබෙන වේලාවල් වලදී ටියුෂන් පංති වලින් ලැබී තිබුණූ ප්‍රශ්න පත්‍ර වලට උත්තර ලිවීමට උත්සාහ කලෙමි.ගැටලු මතු වන තැන් වලදී ලියා ගෙන තිබූ සිද්ධාන්ත පොත් පෙරලමින් අවබෝධ කර ගන්නට පටන් ගත් නිසා යම් දියුණුවක් ඇති වන බව මටම හැගී ගියේය.
වගා කර මාස දෙකක් තුනක් ගත වන විට සැලකිය යුතු ඵලදාවක් ලබා දෙන්නට මෑ කරල් පාත්ති කීපයට හැකි විය.නිවසේ පරිභෝජනයට කොටසක් තබා ඉතිරිය විකුණා ගන්නට සමත් වීමි.එය මට මෙන්ම නිවසේ සැමට සතුටුදායී දිනයක් විය.
No comments:
Post a Comment