මේ කියන්න යන්නෙ බැනුම් අහන්න නියමිත මාතෘකාවක්.....
ලංකාවෙ අපි බහුතරයක් කරන්නෙ කවුරු හරි දෙයක් කිවුවම ඒ ගැන කල්පනා නොකර සංස්කෘතිය,ආගම,ජාතිය,දේශප්‍රේමීත්වය වගේ රාමු වලට ක්ෂණිකව ඒ කතාව ගලපගන්න පුලුවන්ද කියල බලන එක.පලවෙනි උත්සාහයෙන්ම ඒක බෑ වගේ තේරුණොත් හෙම එතන ඉදන් අර කතාව කියපු එකාගෙ අම්මල තාත්තල විතරක් නෙවෙයි උගෙ ගෙදර ඇති කරන සුරතල් බල්ලගෙ පෙලපතත් හොයන් ගිහින් පාරක සංසර්ගයේ යෙදුන කියල බලු මී මුත්තෙකුට බණින ජාතියෙ උදවිය.ඒ නිසා මේ කතාව කියවලත් බණින උදවිය වැඩිවෙයි.
ඔබ අනුරාධපුර පොලොන්නරුව ඇතුලු බහුතර සිංහල බෞද්ධ පිරිසක් ඉන්න පලාතක යද්දි පාරවල් අයිනෙ හදල තියෙන බුදු මැදුරු කීයක් විතර දැකල ඇතිද? පුංචි කදු ගැටයක් දැක්කොත් ඒක උඩ පංසලක් හදල හෝ හදමින් ඉන්නව කියල කල්පනා වෙලා තියෙනවද? ආසියාවේ උසම, ලංකාවේ විශාලතම ආදී විවිධ විශේෂාංග පද ඉස්සර කරන් හදන බුදු පිලිම දැකල තියෙනවද?
එතකොට,
මීගමුව ප්‍රධාන කරගත්තු බහුතර කතොලික පිරිසක් ඉන්න පැති වල ගියාම දකින පුංචි පුංචි කුරුස ලකුණු, මරිය මව්තුමියගෙ ප්‍රථිමා....
හුංඩු බිත්ති හතරකින් පටන් අරන් අක්කරයක් විතර විසාල කරන මුස්ලිම් පල්ලි,ගෙවල් දහයට එක පල්ලියයි කියල හිතන් එක ගමට පල්ලි දෙක තුනක් හදල තියෙන එව්ව
වත්තෙ මිනිස්සු රබර් කිරි කපල,දලු කඩල හම්බ කරගන්න තුට්ටු දෙකෙන් කීයක් හරි තමන්ගෙ අරමුදලට කියල කපාගන්න කෝවිල්
මේ සියල්ල දැන් ඇති කියල හිතෙන්නෙ නැද්ද? හදපු දේවල් ඉවත් නොකලත් අඩුම තරමෙ අලුතෙන් හදන්න නොදී ඉන්න කෙනෙක් නැති වෙයිද.යාන්තම් පණ ගැට ගහගෙන දුවන රජයවල් මේ වගේ සංවේදී මාතෘකා වලට අත තියයි කියල හිතන්නබෑ.ඒත් යන දේවාලෙකින් පලච්චාවෙ කියල මේව නියාමනය නොකලොත් අපි විනාස වෙනව.පිිලිමයක් පංසලක් පල්ලියක් කෝවිලක් හැදුන කියල මිනිස්සුන්ගෙ ආකල්ප වෙනස් වෙන්නෙ නෑ.
මිනිස්සුන්ව යොමු කරන්න ඕනි තමන් අදහන ධර්මයක ධර්මාවබෝධය පිණිස මිස සිමෙන්ති ගොඩවල් වර්ධනය කරන්න නෙවෙයි.අනික පිට රටක මනුස්සෙක් දැකල මේව මොහෙම වෙන්නෙ ඇයි කියල ඇහුවොත් විලි ලැජ්ජාවෙ බෑ.පාරක් අයිනෙ සරුවට වැඩුනු ගහක් දකිනකොට,ස්වාභාවික පරිසරයෙන් පිරිච්ච නොයිදුල් කදු මුදුන් දකිද්දි එන සැනසීම අර අන්ධ භක්තියෙන් ගොඩ නගපු ආගමික ස්ථාන දකිද්දි කොහොමටවත් එන්නනෙ නෑ.
No comments:
Post a Comment